گل ناز پرپر من آخرین همسفر من
جای لبهای قشنگت مونده روی دفتر من
ای که شعر تلخ اشکات قصه ی غربت من بود
عین هو نفس کشیدن دیدنت عادت من بود
گل ناز پرپرم ای هم درد
به نبودنت باید عادت کرد
تو یه حرف تازه بودی واسه من
قصه ی دونیمه و یکی شدن
تو به عشق یه معنی تازه دادی
تپش یه قلب و گرمای دو تن
میون دفتر شعرام یه تن سفید هر برگ
با همون خط قشنگت تو نوشتی یا تو یا مرگ
ای رفیق نیمه راهم
میدونم که تو نمردی
ولی وقتی رفتی انگار پیش چشمام جون سپردی
به غربت آمدم اما نمی خواستم بیام
شنیدم درد غربت را نمی خواستم بیام
تو دانی چه بی رحمه دست روزگار
شدم آواره از خاکم به این شهر و دیار
به این شهر و دیار
تو این شهر غریب منو تنها نذار
همیشه چشم من در پشت سر بود
پشیمان نادم از رخت سفر بود
هر آنچه من ز درد خانه گفتم
تمام شهر ز دردم بی خبر بود
اگر دردی تو غربت حس نکردم
همیشه مهر و عشقم یاری ام داد
اگر از روزگار مهری ندیدم
محبت های تو دلداری ام داد
اگر هم یک غمی توی چشات بود
صبورانه به پشت خنده هات بود
همه این صبر و طاقت را ستودند
به روی عشق درها را گشودند
آخه عشق تو از جنس سفر بود
وجود تو همش بالا نظر بود
واسه هر مشکلی در توی غربت
گشوده آغوش بر هر خطر بود
به غربت سفر کردم نمی خواستم برم
ز رفتن حذر کردم نمی خواستم برم
تو دانی چه بی رحمه دست روزگار
اگه تو نباشی به کی دل بسپرم؟
به کی دل بسپرم؟
به کی دل بسپرم؟
به کی دل بسپرم؟
منو جوری بغل کن که
تموم خستگیم در شه
بزار دستای تو از پشت،واسه این خسته سنگر شه
منو جوری بغل کن که،بهم ثابت بشه هستی
بزار باور کنم تنها ، به این دیوونه دل بستی
تو گوشم زمزمه کن با
یه لحن بوسه و خواهش
به این لحن تو محتاجم
واسه یک لحظه آرامش
باورش سخته باورش سخته
به آغوش تو برگشتم
یه حسی عمری با من بود که دنبال تو می گشتم
چقد بد دیدم از دنیا
چه چیزایی سرم اومد
اسیر بی کسی بودم
بهم بدجوری سیلی زد
شکستم توی تنهایی
توی دلواپسی مردم
من از دست همین دنیا ، چه زخمهای بدی خوردم
…
منو جوری بغل کن که فراموشم شه بیدارم
تو که هستی نمی ترسم ، چقد این حس و دوست دارم
آهنگ بیشتر و بیشتر حسن شماعی زاده یکی از خاطره انگیزترین و شادترین آهنگ های ایرانی است که بسیاری از ایرانیان با آنان خاطره دارند.
متن آهنگ بیشتر و بیشتر حسن شماعی زاده :
زبونم بند اومد بریده شد افکارم
اگه باز تو از من اعتراف میخوای ناچارم
حالا با این آهنگ میگم که دوستت دارم
بیشتراز دیروز کمتر از فردا
هرچی ما میریم بیشتر و بیشتر
من دوستت دارم بیشتر و بیشتر
توخورشید منی من آفتابش
تو ماه روشنی من مهتابش
گلی که کاشتی درقلبم بپا
نکنه بدی با اشکم آبش
تو رو می خوام وگرنه یار بسیار
گلی مخوام وگرنه خار بسیاری
گلی می خوام که در سایه اش باشم
وگرنه سایه ی دیوار بسیار