من از روز ازل، دیوانه بودم
دیوانه روی تو، سرگشته کوی تو
سرخوش از باده ی، مستانه بودم
در عشق و مستی، افسانه بودم
نالان از تو شد چنگ و عود من
تار موی تو، تار و پود من
بی باده مدهوشم،ساغر نوشم
ز چشمه نوش تو
مستی دهد ما را ، گل رخسارا،
بهار آغوش تو
چو به ما نگری، غم دل ببری،
کز باده نوشین تری
سوزم همچون گل، از سودای دل
دل، رسوای تو، من رسوای دل
گرچه به خاک و خون، کشیدی مرا،
روزی که دیدی مرا
باز آ که در شام غمم، صبح امیدی مرا،
صبح امیدی مرا
دیشب به سیل اشک ره خواب میزدم
نقشی به یاد خط تو برآب میزدم
روی نگار در نظرم جلوه می نمود
از دور بوسه بر رخ مهتاب می زدم
از دور بوسه بر رخ مهتاب می زدم
ابروی یار در نظر و خرقه سوخته
جامی به یاد گوشه محراب می زدم
چشمم به روی ساقی گوشم به قول چنگ
فالی به چشم و گوش در این باب می زدم
فالی به چشم و گوش در این باب می زدم
نقش خیال روی تو روی تو
نقش خیال روی تو روی تو
تا وقت صبحدم
بر کارگاه دیده بیخواب می زدم
بر کارگاه دیده بیخواب می زدم
هر مرع فکر کز سر شاخ سخن بجست
بازش ز طره تو به مضراب می زدم
ساقی به صوت ابن غزلم باده می گرفت
می گفتم این سرود و می ناب می زدم
تو همچو ماهی ماه درخشان
منم چو دریا با همه طوفان
اسیر مهتابم
چو مه بماند چهره ی زیبا
به جذبه آید پهنه ی دریا
من هم ز رخت بی تابم
کو آن بختی که به دامن تو رسد زمانی دستم
خواهم جانا که تو با نگهی شبی کنی سرمستم
دورازرویت منم وغم دل به گوشه ی تنهایی
ای مه بازآ که مرا نبود غمی تو چون بازآیی
به دامِ عشقت افتادم ، مبر تو ای مه از یادم
به آرزویت بنشستم، به یاد رویت دل شادم
چو به مه تابد رویت چه جذبه ها دارد
چو روی بی تابم در شکنج تنهایی
همه شب چشم عاشق بُود به راه من
که به او با دلجویی کنی نگاه من
تا بهار دلنشین آمده سوی چمن
ای بهار آرزو بر سرم سایه فکن
چون نسیم نوبهار بر آشیانم کن گذر
تا که گلباران شود کلبه ویران من
تا بهار زندگی آمد بیا آرام جان
تا نسیم از سوی گل آمد بیا دامن کشان
چون سپندم بر سر آتش نشان بنشین دمی
چون سرشکم در کنار بنشین نشان سوز نهان
تا بهار دلنشین آمده سوی چمن
ای بهار آرزو بر سرم سایه فکن
چون نسیم نوبهار بر آشیانم کن گذر
تا که گلباران شود کلبه ویران من
باز آ ببین در حیرتم
بشکن سکوت خلوتم
چون لاله تنها ببین
بر چهره داغ حسرتم
ای روی تو آیینه ام
عشقت غم دیرینه ام
باز آ چو گل در این بهار
سر را بنه بر سینه ام
ای ایران ای مرز پرگُهر
ای خاکت سرچشمهٔ هنر
دور از تو اندیشهٔ بَدان
پاینده مانی تو جاودان
ای دشمن ار تو سنگ خاره‌ای من آهنم
جان من فدای خاک پاک میهنم
مهر تو چون، شد پیشه‌ام
دور از تو نیست اندیشه‌ام
در راه تو، کِی ارزشی دارد این جان ما
پاینده باد خاک ایران ما
سنگ کوهت درّ و گوهر است
خاک دشتت بهتر از زر است
مهرت از دل کِی برون کنم
بَرگو بی مهرِ تو چون کنم
تا گردش جهان و دور آسمان به‌پاست
نورِ ایزدی همیشه رهنمای ماست
مهر تو چون، شد پیشه‌ام
دور از تو نیست اندیشه‌ام
در راه تو، کِی ارزشی دارد این جان ما
پاینده باد خاک ایران ماایران
ای خرّم بهشت منروشن از تو سرنوشت من
گر آتش بارد به پیکرمجز مهرت در دل نپرورم
از آب و خاک و مهرِ تو سرشته شد گِلم
مهر اگر برون رود تهی شود دلم
مهر تو چون، شد پیشه‌ام
دور از تو نیست اندیشه‌ام
در راه تو کِی ارزشی دارد این جان ما
پاینده باد خاک ایران ما
تو که طعنه به می میزنی از آن شهد شکر ریز
چرا پرده ز مه می کشی از آن موی دلاویز
بیا شانه به گیسو زن سیه طره به یک سو زن
به هر دست امید ای مه مزن از مژه سوزن
مرغ حق خواند هر دم در دل شب ای ماه
کز شب عاشق آه
چشم جهان خفته عاشق خون گرید
کی داند هر دل کو را سوز محبت نیست
اشک محبت چیست
گریه ز دل خیزد بی دل چون گرید
شب تاری به بیداری مرغ شباهنگم
کند با شب حکایت ها آه دل تنگم
وای وای وای از شب های سیاه من
جز شب کیست در عشق تو گواه من
جفا کردی وفا کردم
ستم راندی دعا کردم
برو برو یارا از دل ما را که بد خو یاری
کینه ی عاشق در دل داری
مرغ شب می نالد تا به سحرگه با من
آتشم زند به خرمن
گردش عالم گر نکند طی شام غم را
آه رهی آخر سوزد عالم را
برو ای شب که چه غمپروری
برو ای غم که ستم گستری
برو ای دیو سیه روی شب
که تبهکاری و بد اختری
ای مه از بس تنها ماندم
در سایه شبها ماندم
بیگانه از دنیا ماندم
نیمه شب دلبر زیبای من
می دهد جلوه به رویای من
تا به دامان فریبای او
برسد دست تمنای من
در خواب از او ساغر گیرم
جامی از آن دلبر گیرم
شیدایی را از سر گیرم
ترک این محنت هستی کنم
هوس باده پرستی کنم
بر در میکده ی آرزو
جام می نوشم و مستی کنم
ناگه خود را تنها بینم
آشفته از رویا بینم
در سایه ی شبها بینم
باز ای الهه ناز، با دل من بساز
کین غم جان گداز، برود ز برم
گر دل من نیاسود، از گناه تو بود
بیا تا ز سرِ گنهت گذرم
باز می‌کنم دست یاری، به سویت دراز
بیا تا غم خود را، با راز و نیاز، ز خاطر ببرم
گر نکند تیر خشمت، دلم را هدف
به خدا همچو مرغ پرشور و شعف، به سویت بپرم
آن‌که او به غمت دل بندد چون من کیست؟ ناز تو بیش از این بهر چیست؟
تو الهه نازی، در بزمم بنشین
من تو را وفا دارم، بیا که جز این، نباشد هنرم
این‌همه بی‌وفایی، ندارد ثمر
به خدا اگر از من، نگیری خبر، نیابی اثرم
خوشه چین یا آهنگ من که فرزند این سرزینم تصنیفی ماندگار است از استاد غلامحسین بنان که پس از استاد بنان، بارها و توسط افراد مختلف از جمله سالار عقیلی و مهدیه محمدخانی بازخوانی و اجرا شده است.
شادم از پیشه ی خوشه چینی
رمز شادی بخوان از جبینم
قلب ما ، بود مملو از شادی بی پایان
سعی ما ، بود بهر آبادی این سامان
خوشه چین ، کجا اشک محنت به دامن ریزد
خوشه چین ، کجا دست حسرت زند بر دامان
ای خوشا پس از لحظه ای چند آرمیدن ، همره دلبران خوشه چیدن
از شعف گهی همچو بلبل نغمه خواندن ، گه از این سو به آن سو پریدن
برپا بود جشن انگور ، ای افسون گر نغمه پرداز
در کشور سبزه و گل ، با شور و شعف نغمه کن ساز
قلب ما ، بود مملو از شادی بی پایان
سعی ما ، بود بهر آبادی این سامان
خوشه چین ، کجا اشک محنت به دامن ریزد
خوشه چین ، کجا دست حسرت زند بر دامان
خوشه چین ، کجا دست حسرت زند بر دامان
بر دل ما تیر بلا می بارد از نگهی
عشوه گری کشته مرا با چشم دل سیهی
بر نگهی جان بازم چشم تو ای مهنازم
دل من تو به یک نگهت جانا شیدا کردی
ز شرار نگه به دلم شوری بر پا کردی
به یکی ساغر شد دل و دین از دستم
چه به جانم کردی که چنین سر مستم
به تو رو آوردم ز همه بگسستم
ز جهان بگذشتم به تو چون پیوستم
عزیز من دل ستان من
دگر تویی همچو جان من
تو جان جاویدی
تو صبح امیدی
تو نازنین چه به از این
گر وفا کنی یاد ما کنی
به عهد خود وفا کنی
خوش تو این دل مبتلا کنی
دل پریشانی
که آن تو را خواهد
تو را به جان خواهم
به جان بلا خواهم
تو همچو ماهی ماهِ درخشان
منم چو دریا با همه طوفان
اسیرِ مهتابم
چو مه نماید چهره ی زیبا
به جذبه آید پهنه ی دریا
من هم ز رخت بی تابم
کو آن بختی که به دامن تو رسد زمانی دستم
خواهم جانا که تو با نگهی شبی کنی سرمستم
دور از رویت منم وغم دل به گوشه ی تنهایی
ای مه بازآ که مرا نبود غمی تو چون بازآیی
به دامِ عشقت افتادم ، مبر تو ای مه از یادم
به آرزویت بنشستم، به یاد رویت دلشادم
چو به من تابد رویت چه جذبه ها دارد
چو رَوی بی تابم در شکنجه تنهایی
همه شب چشم عاشق بُود به راه من
که به او با دلجویی تو نیم نگاه من
منم چو دریا با همه طوفان
به جذبه آید پهنه ی دریا
من هم ز رخت بیتابم
تا بهار دلنشین آمده سوی چمن
ای بهار آرزو بر سرم سایه فکن
چون نسیم نوبهار بر آشیانم کن گذر
تا که گلباران شود کلبه ویران من
تا بهار زندگی آمد بیا آرام جان
تا نسیم از سوی گل آمد بیا دامن کشان
چون سپندم بر سر آتش نشان بنشین دمی
چون سرشکم در کنار بنشین نشان سوز نهان
تا بهار دلنشین آمده سوی چمن
ای بهار آرزو بر سرم سایه فکن
چون نسیم نوبهار بر آشیانم کن گذر
تا که گلباران شود کلبه ویران من
باز آ ببین در حیرتم بشکن سکوت خلوتم
چون لاله تنها ببین بر چهره داغ حسرتم
ای روی تو آیینه ام عشقت غم دیرینه ام
باز آ چو گل در این بهار سر را بنه بر سینه ام
ایران ای مرز پر گهر
ای خاکت سرچشمه هنر
دور از تو اندیشه بدان
ای … دشمن ار تو سنگ خاره‌ای من آهنم
جان من فدای خاک پاک میهنم
مهر تو چون شد پیشه‌ام
دور از تو نیست اندیشه ام
در راه تو ، کی ارزشی دارد این جان ما
پاینده باد خاک ایران ما
سنگ کوهت دُر و گوهر است
خاک دشتت بهتر از زر است
مهرت از دل کی برون کنم
برگو بی مهر تو چون کنم
تا … گردش جهان و دور آسمان بپاست
نور ایزدی همیشه رهنمای ماست
مهر تو چون شد پیشه ام
دور از تو نیست، اندیشه ام
در راه تو، کی ارزشی دارد این جان ما
پاینده باد خاک ایران ما
ایران ای خرم بهشت من
روشن از تو سرنوشت من
گر آتش بارد به پیکرم
جز مهرت بر دل نپرورم
از … آب و خاک و مهر تو سرشته شد دلم
مهرت ار برون رود چه می شود دلم
مهر تو چون شد پیشه ام
دور از تو نیست اندیشه ام
در راه تو، کی ارزشی دارد این جان ما
پاینده باد خاک ایران ما
کاروان عنوان یکی برجسته ترین آثار غلامحسین بنان است که از آن با عنوان تنها ماندم، تنها رفتی نیز یاد می شود.
بنان بهترین اثر خود را حالا چرا و کاروان می‌دانست و می‌گفت: «کاروان را برای بعد از مرگم خوانده‌ام». اواخر عمر هم دلبستگی عجیبی به ترانهٔ رویای هستی پیدا کرده بود تا آنجا که با این آهنگ می‌گریست.
خواننده: غلامحسین بنان
آهنگساز: مرتضی محجوبی
تنظیم: جواد معروفی
شعر: رهی معیری
آهنگ در مایه دشتی
همه شب نالم چون نی که غمی دارم
دل و جان بردی اما نشدی یارم
با ما بودی بی ما رفتی
چون بوی گل به کجا رفتی
تنها ماندم تنها رفتی
چون کاروان رود فغانم از زمین
بر آسمان رود دور از یارم خون می بارم
فتادم از پا به ناتوانی
اسیر عشقم چنان که دانی
رهایی از غم نمی توانم
تو چاره ای کن که میتوانی
گر ز دل برآرم آهی آتش از دلم خیزد
چون ستاره از مژگانم اشک آتشین ریزد
چون کاروان رود فغانم از زمین
بر آسمان رود دور از یارم خون می بارم
نه حریفی تا با او غم دل گویم
نه امیدی در خاطر که تو را جویم
ای شادی جان سرو روان کز بر ما رفتی
از محفل ما چون دل ما سوی کجا رفتی؟
تنها ماندم ، تنها رفتی
چون بوی گل به کجا رفتی؟
به کجائی غمگسار من فغان زار من بشنو بازآ ….بازآ
از صبا حکایتی ز روزگار من بشنو بازآ بازآ
سوی رهی چون روشنی از دیده ما رفتی
با قافله باد صبا رفتی
تنها رفتی