داود مقامی یکی از خوانندگان مشهور ایرانی است که اگرچه تنها ۳۴ سال عمر کرد، اما یکی از شناخته‌شده‌ترین خوانندگان سبک کوچه بازاری و فولکولور تهرانی پیش از انقلاب بود.
زلف بر باد مده عنوان یکی از مشهورترین تصنیف های داریوش رفیعی خواننده برجسته ایرانی است.
داریوش رفیعی در اوج شهرت بر اثر تزریق آمپول آلوده به کزاز مبتلا شد و در نهایت در بیمارستان هزارتختخوابی تهران (بیمارستان امام خمینی تهران) در روز ۲ بهمن ۱۳۳۷ و در سن ۳۱ سالگی درگذشت.
اما آثار او همچنان از اقبال عمومی برخوردار است.
زلف بر باد مده غزلی است از حافظ شیرازی شاعر پرآوازه ایرانی.
نیستش
نمی دونم کجاست !
چه می کنه !
ولی می دونم که ندارمش
هیچوقت نخواستم که تورو با چشمات به یاد بیارم
نه نمی خواستم که تورو تو گم ترین آرزوهام ببینم
نمی خواستم که بی تو به دیوارا بگم : هنوزم دوستت دارم .
[hana-flv-player video=”https://persian-fa.xyz/file/files/Parviz_Parastoei_Nistesh.mp4″ width=”400″ description=”” player=”5″ autoload=”true” autoplay=”false” loop=”false” autorewind=”true” /]
آخه تو حول و ولای پریشونیه
تورو نداشتن تو گیرو داره :
” ای بابا دله تو هیچ ، حال اون خوش ! ” ای بی مروت !
دیگه دلی می مونه ؟
که جونه دله کبوتر بتپه
که با شما از جونه زندگیش بگه ؟
بگه که هنوز زندس ؟
اگه صدا صدای منه
اگه نفس نفسه تو
بزار که اون خوش غیرتاش بدونن که دل
دله بابایی
دیگه دل نیس ، دیگه دل نمیشه
نه دیگه این واسه ما دل نمیشه
به غربت آمدم اما نمی خواستم بیام
شنیدم درد غربت را نمی خواستم بیام
تو دانی چه بی رحمه دست روزگار
شدم آواره از خاکم به این شهر و دیار
به این شهر و دیار
تو این شهر غریب منو تنها نذار
همیشه چشم من در پشت سر بود
پشیمان نادم از رخت سفر بود
هر آنچه من ز درد خانه گفتم
تمام شهر ز دردم بی خبر بود
اگر دردی تو غربت حس نکردم
همیشه مهر و عشقم یاری ام داد
اگر از روزگار مهری ندیدم
محبت های تو دلداری ام داد
اگر هم یک غمی توی چشات بود
صبورانه به پشت خنده هات بود
همه این صبر و طاقت را ستودند
به روی عشق درها را گشودند
آخه عشق تو از جنس سفر بود
وجود تو همش بالا نظر بود
واسه هر مشکلی در توی غربت
گشوده آغوش بر هر خطر بود
به غربت سفر کردم نمی خواستم برم
ز رفتن حذر کردم نمی خواستم برم
تو دانی چه بی رحمه دست روزگار
اگه تو نباشی به کی دل بسپرم؟
به کی دل بسپرم؟
به کی دل بسپرم؟
به کی دل بسپرم؟
دل در آتش غم رخت تا که خانه کرد
